SLA

Stereolitografia (SLA) jest najpowszechniej stosowaną technologią szybkiego prototypowania. Może wytwarzać bardzo dokładne i szczegółowe części polimerowe. Był to pierwszy proces szybkiego prototypowania, wprowadzony w 1988 roku przez firmę 3D Systems, Inc., w oparciu o prace wynalazcy Charlesa Hulla. Wykorzystuje niskoenergetyczny, silnie skupiony laser UV do śledzenia kolejnych przekrojów trójwymiarowego obiektu w kadzi z ciekłym światłoczułym polimerem. Gdy laser śledzi warstwę, polimer zestala się, a nadmiarowe obszary pozostają w postaci cieczy. Po zakończeniu układania warstwy po powierzchni przesuwa się listwę wyrównującą w celu jej wygładzenia przed nałożeniem kolejnej warstwy. Platformę obniża się o odległość równą grubości warstwy (zwykle 0,003-0,002 cala), a na wcześniej ukończonych warstwach formowana jest kolejna warstwa. Ten proces śledzenia i wygładzania jest powtarzany aż do zakończenia kompilacji. Po zakończeniu część zostaje uniesiona nad kadź i opróżniona. Nadmiar polimeru należy wytrzeć lub spłukać z powierzchni. W wielu przypadkach ostateczne utwardzanie następuje poprzez umieszczenie części w piecu UV. Po ostatecznym utwardzeniu podpory są odcinane z części, a powierzchnie są polerowane, szlifowane lub wykańczane w inny sposób.